Eski Bahçelerden Şiiri - Adem Çavuşoğlu

Cam kırıkları kanatmadan yüreğimizi
En güzel temmuzları yaşamıştık,
Çam kokularının,çam ağaçlarının dibinde
Tüm zamanların en güzel esintileriydi,
Kristal gecelerin gamsız yüzlerimizde sabahladığı zamanlar.
Bir usulca yaşamın
Gece yarılarını öldüren gülüşü,
Yaseminlerin,leylakların,menekşelerin gölgesinde;
Hiç hazan gelmeyecek sanılan o bahçelerin,
Hiç susmayan kuşların,
Hüzün makamına değiyormuş oysa nağmesi!
Uzayıp giden yollarımız bir ıssızlığa yakın,
Gülen yüzlerimiz hep bir sonsuzluğa hasret
Gelip geçen mevsimler hep bir uzaklığın habercisi
Her mevsimin kuşları
Bir ayrılığın çığlığını atıyormuş..
Bir akşamüstü insan
Geçmiş sabahların özlemine düşünce
Görünmeyen bir acıyla vuruluyor,
Belki bir asrın yükünü
İki damla yaşla yitiriyor.
Tüm çarelerin,umutların,hayallerin,heyecanların
Sonu gelmez bir yaşanmışlığın
Hicran dolu titrekliğini
Yitik bir ezgiyle ruhunda okuyor..