Eski Ayrılık Şiiri - Cemile Aydın Özbay

Ömrümde ilk kez yaşamayı düşündükçe
Ve ne kadar ömrüm olduğunu
İçim ürperiyordu
Daha birinci gün diyordum
Nasıl geçicek aylar,yıllar
Öylece dalıversem uykuya
Sonra uyansam,
İzlerin silinmiş olsa
Gözlerim seni tanımasa
Adını duyduğumda
İfadesiz olsa herhangi biri gibi
Kapıma park ettiğin arabana
Beceriksiz şoför nasıl parketmiş desem
Kim olduğunu bilmeden
Bu şehre ilk geldiğim günlerdeki gibi
Senin varlığını bilmesem
Ben nasıl yaşayacağım böyle diyordum
Oradasın,
Bir duvar ötemde
Adımların kaldırımlarda
Adın anılıyor dostlarla her oturduğumda
İhanetlerin,yalan dünyan dilden dile…
Ama geçti..
Tam bir yıl geçti……
Şu dakikalar sana ilerliyordu
Yaşamak diyordum
İşte yaşamak bu
Hayat bu
Sevmek bu
Aşk bu..
Orada öylece kalmak istiyordum
Bitmesin diyordum bu gece
Göğsünde dalmıştım uykuların en derinine
Ve o telefon sesi
Canımı canımdan alan
Benliğimi kahırlara salan işte o ses…
Bir çığ gibi kopup gittin…
Neleri de alıp götürdüğünü bilmeden…
Ve asla geri dönmeden
Eskittin ayrılıkları da…