Eski Anadolu Şiiri - Zülfü Evin

Bir hazan gününde açılır mıyım kardelenler gibi,
Bir yağmur olup düşer miyim bağrı yanık topraklara
Gözyaşları, gözyaşları yürekleri parçalayan bir kurşun gibi
Merhem olup sürülebilir miyim kanayan yaralara

Benliğim yeniden döndü özüme, Ya umutlarım
Nerde o umut ışıklarım, nerde eski dünyam?
Bedenim beni tarif ediyor lakin ruhum yabancı
Dönmek istiyorum özüme, fakat bu kaçıncı

İsyanım dostlara değil, beni benden alan feleğe
Hani o gönül dostları, hani Yunuslar nerede
Bir söz ile gönüllere taht kuran eski zatlar
İşte yeni dünya! Bir yanda sahte aşklar bir yanda tezatlar

Yunus sözü arayıp durmakta bu garip yürek
Bilmem ki nereye, kaç kişiye uğramam gerek
Tutunsam umutlarla bir seher yeline
Ulaşır mıyım acaba Hacı Bektaş Veli’ye

Bu virane gönlüm ah edip durmakta
Hazan gülleri gibi hep sararıp solmakta
Neden dert yanarsın be gönlüm
Veyseller gördüm rüyamda dün

Kırık sazı ile gönülleri okşamaktaydı yine
O açık kapıdan izinsiz koştum içeriye
Bir dirayet ile yükseldi önümde, nedense dondum
Sormaz mı birden, nerde benim Eski Anadolu’m