Eşkal Kölesi Şiiri - Ramazan Boran

suyun kokusuydu
ah bilmiyordu 
ney'in felsefesiz kokusuydu

kâh
zamansız ve üryan
kâh
dumansız ve zindan
nefesimde solgun nilüfer çiçeği
biraz ölümcül  biraz kara gül peteği
biraz da fışkın bir yangın
lambada bir kızıl gerdan ölüsü tazecik
ah bilmiyordu 
nereye bakıyordu
egzamalı ellerimde incecik 
bilmiyordu
hangi yolculuğun boyuydu

bir ihtilal değirmeni
köz altında eşkal kölesi
damar damar kör düğüm
kah bir rüyaydı
uyanınca yanağından öptüğüm

renklerin darasında gökkuşağı
bazen yarasına şifa diye sürdüğüm
eşsiz bir siyah kadar ağır
bazen de gölgeleri budayan bir deli rüzgârdı
ellerimde tüy sarısı
seviyor muydu sevmiyor muydu
sevdası papatyaların kanunda
her halükarda cezası aşikar
küle kadardı mabedinde rengim
iki damla ateş
iki damla vira isyan

ağlatırdı limanları
ağlatırdı melâlinde tutuşan gemileri
feryadı dalgalara dokunan bir acı hatıra
ağlatırdı nice güneş nice ay düşüren geceleri
kireç kokusu sinmiş duvar diplerinde
bazen de bir beyaz çığlıktı
yersiz
tarifsiz
sol minörde köz ziyafeti
her harfini
nefes nefes çaktığım göğsüme

kâh
inzivada sahra hamağı kalbin
viranesinde bir garip avare
(s)ustan kovulmuş bir meczup gibi yaka paça
tavrıyla kumları paralayan

ah işte oydu
gözleri tan
ruhu ''kanat dolu''
gözleri göğün çocukluğuydu sanki
yalnızlığın ergenliğiyle tanışana kadar