Esitiler Senfonisi Şiiri - Akın Önen

Güneşin yeryüzüne diklendiği,
Çakılların ışığa boğulduğu öğle sıcağında
Meltemle poyrazın, kimi hırçın, kimi sessiz kavgası,
Doğanın sahilde buluşmasıdır.
Buluşmanın bir yanı sevinçtir,
Bir yanı da, sonraki güne özlem.
Yeni yaşamlar, yeni sevgiler, yeni düşler için
Kimi meltem kazanır esintiler savaşını,
Kıyıdan karayı bir serinliğe boğar.
Kimi poyraz, sürdürür beyliğini,
Kayaların, taşların sıcaklığını sarar, kavurur, yakar.
Esintilerin gökyüzündeki savaşı birinin egemenliği ile biter.
Meltemin geceden beri süren özlemi,
Sıcak tenleri okşarken bir sevgili gibi, .
Poyraz hırçın bir duyguyla dokunur tenlere,
Sahile ulaşıp çakılları bir aştı mı,
Denizin üzerinden öyle bir akıp gider ki,
Alıp götürür ne bulursa önünde,
Ufuklara, Akdeniz’in bilinmeyenlerine.
Akdeniz önce ürker bu sertlikten,
Birden dinginleşir, uslanır, sahilden uzaklaşır.
Oysa meltemi alıp arkasına sahille buluşmaktır özlemi.
Hep kıyıya doğru atılmak gelir içinden,
Çarpıp çakıllara uysalca çekilmek sonra geriye,
Dalgalarıyla sahildeki sıcak çakılları serinletmek,
Bir başkadır Antalya’da dalgaların çakıllarla aşk senfonisi.
Arada akşam üstleri “Manavgat*”,
Tatlı sert karışır bu senfoniye.
Gündoğumundan esintiler getiren bir seranattır,
Ebabil kuşlarının boşlukta kanat çırpışlarıdır,
Meltem ile poyrazın arasında,
Gün doğumunun aşkını, gün batımına fısıldar.
Güz oldu mu, ak bulutlarda eşlik eder bu senfoniye.
Esintiler arasında,
Karadan denize, denizden karaya, sürüklenir dururlar.
Önceleri denizden karayadır yolculukları,
Çizgi çizgidirler kimi zaman,
Aralarına denizin turkuazını da alırlar.
Sonra bir toplanır, bir dağılırlar
Birleşir, parçalanır, karada toplanırlar.
Bir ara iki mavi arasındadırlar,
Denizle söyleşirken, gökyüzüne göz kırparlar.
Akdeniz senfonisi eşliğinde bir bulut balesidir,
Gökyüzünde sahnelenen.
Arada Torosların doruklarına takılırlar,
Yükseklerde bir süre asılıp kalırlar.
Dorukların yüceliği onlara da bulaşır,
Akdeniz’e yukardan bakarlar.
Sonra sıra dağları arkalarında bırakıp,
Hızla akarlar Antalya’nın üzerine,
Gökyüzünün toprağa özlem kokan gözyaşları olup,
Düşerler poyrazın kuruttuğu toprak üstüne.
Arada davulların sesi duyulur
Yağmur küçük vuruşlarına karışır.
Akdenizden bulutlara,
Bulutlarla Toroslara
Doruklardan Antalya’ya ulaşan,
Bir özlem senfonisidir,
Dinmeyen sevgidir,
Yeniden, yeniden bestelenir.

Akın Önen 29.07.2000 Antalya

*Manavgat: Gündoğumu esintisinin Antalya’daki adı