Esirgeyen ve Bağışlayan Kolları Ormanın

(W.S.Burroughs’a...)

I

esirgeyen ve bağışlayan
kollarıydı ormanın
nergis kokulu kıllarına uzanan
kadının
erken uç veren
sabırsız parmakların
ayıkladı bütün kurtlarından dutları

II

ormanın kuytusundaki öfkendi
gözleri sevgili şeytanın
doğradın
doğradın şeytanı
doğaya en yakın yerinden erkeği
öfkeni boşalttın sen teninden

III

zamana sor
neden ürperiyorsun
tenine her değişinde
ayışığı
unuttun her ay dönümünde
kanla tazelenen
güzelliğini kadının