Esir Günlüğü Şiiri - Erdem Kapusuz

yokluğunun aynasıydı,
göğsümü dövüp duran
bu bitmez öksürük,
acı ve keder
kadehimde, arkadaşım oldu
bilinmez bir yalnızlığa
yelken açarım her akşam
ve bitmez tükenmez dalgalarla
boğuşur durur bu yüreğim.
bir sabah belki bir sabah
diyerek geçip gider her sabah
ömrümün, ağarmaya başlamış
serin sabahları.

ve penceremde umuda açan fesleğenler
her akşam yokluğunun acısı ile
kapanır sessiz bir uykuya,
yoksun ve olmayacaksın
belki de hiç olmadın,
acıyla karışık bir serzeniş
olmuş bir yürek çarpıntısı benimkisi
ve bahçemde, umuda ektiğim, menekşeler.
gözlerinin rengini çalardı,
ben sana her sabah,
bir bardak çayla gelir,
ve ellerimde,
daha dumanı üstünde şiir verirdim.

sen göğsümün, bir solukluk nefesi,
sen keşmekeş bir şehrin,
en güzel yeri,
sen bir bebeğin, geleceğe umudu
sen bir ülkenin bağımsızlık tutkusuydun.
ve ben
senin esirin değil
seni sevme fikrinin
esiri
bir divane
esirdim.