Esir Şiiri - Nurullah Çağlak

Sevdanın hamalıydı  gönlü
Gönlü  yorulmak bilmezdi
Yorulmak bilmezdi düş kurmaktan
Yük  olma  derdi kalbime
Kalp yüksüz  ne işe yarar,

Mavi  kubbenin dibinde
Üç ağaç  parçasını, üstte birleştirdiler
İki ayağı  vardı oysa birde  kalbi
Tek bir gül dedi ölüm fermanım
Yaprakları tek tek döküldü gülün
Biri sol ayağına düştü
Rüzgar savurdu kalanları
Anmak istedi son nefesinde
Aşkı ve Sevdayı
Ve gülümseyen  insanlar görmek  istedi,
İgrenerek bakınıyordu oysa
Yüzünden dövmeli adamlar
Astılar onu, çarmak gibi düşün

Güneş dahi doğmamıştı
Nefessiz kaldı gökyüzü
Tek bir damla kan  dökülmedi
Öylece bakınıyordu gözleri
İsyan eder gibiydi
Sizmiydiniz fedakarlığım!...

Ay'ın aydınlığı  sadece onun bedeninde
Onun bedeni aydan  daha parlak
Kuşlar depesinde ağlaştı
Karıncalar  dolmuştu  etrafa
Sırtladılar arta kalan sevdayı
Geçtiler  zorlu tünellerden
Ulaştılar  küçük bir odaya
Taştan  yastık yaptılar
Topraktan örtü  serdiler
......