Esir Şiiri - Canan Aytın

Esaretim benim huzurummuş meğer
Kafesimde kaderime razı gönlüm,
Sevmeyi, sevilmeyi ne bilsin
Görmemiş, duymamış, hissetmemiş ki ruhum
Dağlamışlar gözlerimi, güzelliklere âmâ
Alışık değilim zaten sevmelere, süslü laflara
Söylesen ne, söylemesen ne bana
Ömrümce  hiç duymadan yaşamışım
Kimse yakmamış ki yüreğimi nârıyla
Sökmüşler kalbimi yerinden
İncitmişler ruhumu derinden
Aşkın hârını hissetmeden yaşamışım
Prangalarımla mutluymuşum oysa,
acıtsa, kanatsa da
Kapanmadan  kimsenin ayaklarına      
Onurumla yaşamışım

İlelebet mahkumsam eğer sana
Azat et artık yeter çektirme bana
Esirinim zaten söz bana düşmez
Yalvarırım müebbetimi sen bitir

Aç kafesimi özgür olduğumu bileyim
Sal beni ruhum maviliklerde uçuşsun
Varsın çürüsün bedenim toprakla buluşsun
Kır kalemi artık müebbetimi sen bitir
Yeter ki ruhum, özgürlüğüne kavuşsun.