Esir
Esir karargâhında sabahların yüzü yüksekti.
Lakin kendinden emin bir o kadarda kararlı kalelerde ,yalnızlık senfonisi şimdilerde.
Oysa ne çok aktı bir zamanlar sevgi çeşmesi yürekler önem bile verdi aşkından ölmeye.
Goncalarda üzüldü elbet ve giden unuttu.
İhanetse tam bir felaket, acı oksijenle birleşti ve nihayet esti ebediyetin kıvılcımları ey insanlık!
Diril artık bahşedilmiş geceler siyaha umut dedikleri göklerde ve yere inememiş affet.
Fırat Bilgin 2
Kayıt Tarihi : 16.11.2018 21:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
