Esintiler 4 Şiiri - Zeki Bilgin

Hiçbir şey istemiyorum
Hiçbir şey demiyorum
İçim acıyor
Kimseyi suçlamıyor
Kimseden hesap sormuyorum
Tükenmişliğin son raddesinde dokuyorum hayatı
………………………………………………………………
Hayat bu,
İnsanı iter bir uçtan diğerine
Şaşırmamak lazım üzgünken sevinmeye
Sevinçliyken üzülmeye…
………………………………………………………………………
Hayat ne diye beni oradan buraya sürüklersin
Hiç yorulmaz mısın?
Hiç mola vermez misin?
Dur biraz dinlen, beni de dinlendir.
………………………………………….
Ölümün rengi kara
Ölüm geride kalanlara kapkara
Yürekler paramparça
…………………………………………………..
İçim içim ağlarken
Dışım dışım gülüyoruz
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Şu insan;
Ne garip yaratık,
Yok aklından haberi.
Düşünmek kalmadı,
içgüdülerinin, duygularının
oldu artık esiri
………………………….
Dümensiz gemi,
Nereye gider değil belli.
İster açılmak okyanusa
Olmasa bile tek tayfa