Esinlenme...Ey Gidi Günler Ey........... ...

Eski günleri hatırlamak, hâtıraları yadetmek, çoğu zaman bir ilaç gibi geliyor insana. Hem, zaman ne çabuk geçmiş diyoruz. Hem de, o zamanların hasreti sarıyor yüreğimizi.
Çok saygıdeğer şair Ünal Beşkese, kaleme aldığı 'KÖŞE BAKKALLARI' adlı nostaljik yazısında, o güzel günleri öylesine canlı ve tatlı bir dille anlatıyor ki, sanki zamanı geri alıyor, o çocukluk günlerimize dönüyoruz.

Eskişehir'de, bizim de ihtiyaçlarımızı aldığımız bir 'Bakkal Ahmet Amca'mız vardı.
Rahmetli babam ve annem, elimize veresiye defterini tutuşturur, oraya yollardı.
Hayatımın yüzümü kızartan ilk ve son hırsızlığını bir arkadaşıma uyarak orda yapmıştım.
Bakkal Ahmet Amca, arada işi çıkınca, karısı, Fadile Teyze'ye bırakırdı dükkânı. Fadile Teyze uzağı göremeyen gözlerini kısar, raflara öyle bakardı. Biz de çocuk cinliğimizle, onun bizi görmediğine kanaat getirip, bu hatayı yapmıştık.

O civarda, şimdiki gibi market filan olmadığı için, bütün mahalle, alış verişe oraya giderdi. Böyle bir kalabalık günde, arkadaşım Fevziye, kıkır kıkır gülerek, kulağıma bir şeyler fısıldadı. Sanırım, ilkokul, 2. sınıfta idim. Alışveriş yapan insanların arkasında, küçücük boyumuzla görünmüyorduk bile. Fevziye'ye baktığım zaman, arkadaki lokum kutularından aldığı lokumları, başka kutudan aldığı büsküilerin arasına koyup, afiyetle yediğini gördüm. Sanki, kendi babasının dükkanına gelmiş, izin almış gibi yiyordu. Bana da uzattı. Etrafıma baktım. Kimse bizimle meşgul değildi. Aynı şekilde
lokumları yemeye başladım. Belden büzgülü basma entarilerimizin ceplerini de lokumlarla doldurup, dışarı çıktık...

Şimdi eğer yaşıyorlarsa, sevgili Bakkal Amca'mıza bu yaramazlığımızı anlatmak isterdim.
Sayın Ünal Beşkese'nin şiiri beni nerelere götürdü... Ey gidi günler, ey....

9 Ekim 2009