İlk defa başımı huzurlu koyuyorum yastığa
Hava soğuk, mevsimlerden sonbahar galiba.
Düşen sarı yapraklar
Esen deli rüzgar!
Birileri etrafımda
Duymuyorlar beni
Bir garip olurum hazan akşamları
Rüzgar savururken yaprakları
Cama düşen iki damla seni hatırlatır.
Uzayıp giden yola baktıkça
Hayatım gelir aklıma
Ağaçlar yolun iki yanında
Hata ölüme götürür,
Ben ölmek değil seninle yaşamak istiyorum.
Affetmek büyüklüktür,
Ben yücelmeni istiyorum.
Güven kazanmak zordur,
Ben zoru başarmak istiyorum.
Artık yoksun yanımda
Gördüğüm herkesi insan sanıyorum
Dört elle sarılıyorum onlara.
Ama kimse senin gibi değil
Kimse senin gibi davranmıyor bana.
Bense değiştirmeye çalışıyorum onları
Sen geçmişsin çoktan
Bilmediğimiz dünyalardasın....
Kendinle başbaşa
Yalnızlardasın...
Yazdan kalma bir gece serinliğinde
Karlı bir istanbul sabahının güneşinde...
Sessizliğinde yalnızlığın
Ve yalnızlığında kalabalığın...
Bir ses geldi içimden
Beni sana getiren
Aydınlandı kara yüzü gecenin
Gün doğdu en derinlerden
Dengedir insanı hayatta tutan
Doğanın da bir dengesi var insanları yaşatan
Karakterin de bir dengesi var insanı insan yapan
Tutarsız davranışlar, çirkin tavırlar..
Ne bir gün kazandırır sana ne bir metelik
Kendine gel adam ol insan ol güzellikler senin olur bin metrelik...
Bir söze muhtaç kalmak nedir bilir misin,
Geçmişi sorgulamak her gece ve daima,
Önünü görmediğin karanlıkta yolunu kaybetmek,
Işığını yitirmek kuytuda?
Sevmek nedir bilir misin,
Kendini unuturcasına?
SANA YOK SİTEMİM
GEÇ OLAN SEN DEĞİLSİN
SADECE BEN ERKENCİYİM
BİR SABRIM KALDI BENDEN SANA
BİR DE ŞU KOCA ANKARA’YA SIĞMAYACAK AŞKIM
ALIP BAŞIMI GİTMEYECEĞİM
O kadar ümidim oldu ki
Gerçekleşeceğini sandığım
Takıldım hepsinin peşine
Ümidim kalmadı çok kırıldım.
O kadar sevgilim oldu ki
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!