Eşin Bulunmaz Anne Şiiri - Mustafa Erol

EŞİN BULUNMAZ ANNE

Anlata anlata bitiremezdi annem.
Annesinin boyunu, güzelliğini, iyiliğini…
Anlatan annem olduğu için doğrudur,
Ne varsa anlattığı.
Çünkü annemdir meleğin yeryüzündeki hali.
Bir ben değilim bunu söyleyen,
Böyle bilirdi tüm ahali.
Nur gibiydi dediği kadını tanımadım.
Ne olurdu tanısaydım keşke diyorum şimdi…
Tanıyıp görseydim de,
Aydınlansaydı benim de içim.
Tıpkı annem gibi.
Anneme verdiği ışığı gördüm zira.
Asırlarca yanıp da sönmeyecek ışığı...

Düşünüyorum da annem eksik anlatmış ninemi.
Daha fazla içim yanıyor düşündükçe,
Görmedim, göremedim diye o muhteşem kadını.
Çünkü;
Meğer ninem yalnız annemi doğurmamış,
Annem diye denizleri doğurmuş.
Annem diye ormanı.
Annem diye koskoca bir şehri doğurmuş ninem.
Denizler mavisini,
Ormanlar yeşilini,
Yılarca yaşadığım şehir tüm güzelliğini kaybedince anladım.
Ninemim bir dünya doğurduğunu.
Böyle yaratmış hayatın çarkını yaradan.
Evet, bir dünya göçtü dünyadan…

Annem var diye bahçemizde çiçekler vardı.
Annem var diye çiçeklerde böcekler uçuşur,
Annem var diye torunları bahçede koşuşurdu.
Annem var diye her mevsim bahardı.
Ağaçlar boyunca uzanırdı üzüm asmaları.
Mahallenin çocukları dut yemek için gelirlerdi hep.
Çocukların ulaşamadığı dallardan ise kuşlar yerdi.
Annemdi bahçemizde cıvıl cıvıl kuşlara sebep.
Anne! Annem, ah annem ahhhh...
Sensizlikle bir şehir öldü vah ki vahhh…
Annemi girince bayram yapmıştır toprak.
Biz ağlarken ardından.
Çünkü annem gidince önce sarardı,
Sonra toprakla buluştu her bir yaprak.
Bahçemiz o gün bugün hep kışı yaşar.
Bulunur artık Bağdat gibi yar.
Tahribatından sonra Amerika’nın.
Ama bulunmaz asla ana gibi yar,
Eşi olmaz dünyada, hiçbir ananın.

Mustafa EROL
28.04.2010
Manavgat/Antalya