Eşik Şiiri - Turan Oflazoğlu

'Sana anlatmak istedim bunu da;
bazan odanda görür gibi olduğunu,
eşikten geçerken duyar gibi olduğunu da'

Mum getirdi bana ev sahibi kadın
-ben yokken evimin ışığını kesmişler
benden önceki bir kiracı yüzünden,
ödesin borcunu, kavuşsun ışığa demişler-
Ev sahibi kadın, bir incelik, kırıttı; 'Işığı yarın
açtırırsınız, mumla yetinin bu gecelik;
bayılırım mumlara, hem iş görür hem romantik'
Bana yardım etmek isteyen kadın,
yaşadıklarıyla gittikçe ağırlaşan,
hem iş gören hem romantik.

Sönen kibriti koklarken mumu gözledim
kapısında banyomun, tam eşikte yanan
-ışıksız arınmak olur mu tortulardan! -
Dedim yine yalnızlığı oynayayım iyisi mi;
ve binbir boğuntu binbir yıkıntı sahnesinde
feleğin sillesini yerken seyrettim de kendimi
içim sızladı halime, ama güçlendim de.
Bana yardım etmek isteyen kadın,
getirdiği mum gibi gittikçe azalan,
yöresinden çok kendini aydınlatan.

Mum üstünden, aman sönmesin, usulca atladım
-ateş sönmesin, uğursuz gecelerde yapyalnız
cinleriyle baş başa kalmasın oymağımız! -
Karşımda birden, banyomun duvarında, Tanrım!
kim bilir kaç kez büyük göğdemden, gölgem
kapkara; ben nice kımıldar, devinirsem
onca kımıldıyordu dev boyutlarla duvarda.
Başladık gölgemle oynamaya, çok uzaklarda
ta en eski mağaralarda davullar vururken
bir kızıl raksda binlerce kadın erkek kudururken
oynadık gölgemle karşılıklı, ürksem, korksam da.

Tanrılarım benim, kanımdan ürettiğim,
zümrüt bakışlarla tüketen beni karanlık yataklarda;
kıskıvrak bağlayan beni kendime güneşli sokaklarda
geniş, kalabalık alanlarda hey, korkularım benim!

Gölgem, ben duvara yaklaştıkça, küçülüyordu
gölgem, ben duvardan uzaklaştıkça -muma yaklaştıkça-
büyüyordu; sanki sessiz, kapkara gülüyordu.
-Ulu göğdemin, ah, gölgesini görsem
göğe yansımış;
o yitik ormanlara bir daha ersem
beni ansımış;
Güneşi görsem, o benden eksilmeyen
ve korkunç gölgemi göklere düşüren.
Karşımda gölgem, duvarda
büyüyüp küçülüyordu;
davullar çalarken uzaklarda
gölgem, kapkara gülüyordu.
-Güneş çağlayanları altında yunduk şarkılarla biz,
daha kendimiz doğardık o kızgın köpüklerden,
daha parlak;
göklü ormanlarda tepindik kadın erkek çırılçıplak
ateşlerin çevresinde, taşkın ağaçlarda
gölgelerimiz
cinlerle oynaşırken, yangın öpüşlerimiz
çığlıklarımız
parlaşırken uzayan dallarda yıldız yıldız.
-Sevgim benim!

'Sana göstermek istedim bunu da;
biraz başka şeylerde barındığını,
daha çok bende durduğunu da.'

Kötülük edenlere ne mutlu, bilerek bilmeyerek, bana!
Körlüklerinde aptallıklarında bir bilgelik var ki
ben sezerim ancak;
Beni uyurlar sis basar da beyinlerine,
benden uzak dururlar; bildik yüzler uyanır
derinliklerimden, çoğalırım için için.
Evimin ışığını keserler kar yağar da yüreklerine,
kentin ortasında beni karanlığa boğmak isterler;
uyanırım evrenin dölyatağına, o sonrasız şafağa
bin kanatlı renk renk kuşlarımla ben.
-Sevgim benim!

Derim ki düşleriniz
derim ki, gerçekleriniz; derim ki
güven altındadır bütün yitikleriniz;
yeşil sulardan sevgiliyle nilüferler derdiğiniz,
her yükselen güne karşı el ele koştuğunuz;
akşamları dostlarla sevinçten ürperdiğiniz,
şarap içip yakamozlu kıyılarda coştuğunuz
belki çok sonra, belki çok uzaklarda bir yerde
uyanacaktır yepyeni, parıl parıl göklerde...
....soluk soluğa tepinip
kişnedikçe atlarım bütün yıldızlarımdan,
kılıçlarım deştikçe karanlığı şimşek şimşek
uyanacaktır yitikleriniz, daha gelişmiş, daha gerçek
daha güzelleşmiş, daha sizin.
Sevgim benim.