Eşik Şiiri - Özlem Akşit

EŞİK

Bir eşikte değişir insan...
Bir eşikte kirlenir ve kaybeder inancını
Bir eşikte unutur ardında bıraktığını
Anlayınca ayırt eder kendine kalanlardan
O eşikte vurulur...düşer insanlığından.
Bir eşikte çıldırır, yerle bir olur
Bir eşikte dağılır parça parça
Yine bir eşikte toplanır dağılan bir yanından.
Bir eşikte soyunur insan atar derisini
Doğuştan var olan o saydam melek kanatlarından.
Atar bembeyaz yüzü çocukluğun
Bir eşikte sorgular anlamını sevgisizliğin ve yokluğun.
Bir eşikte yırtılır ana damarı o güzel çocuksu saflığın
Değişir arzuları değişir sureti dualarının
Yalvar yakarışları çarpar duvarlara
Yankılanır karanlık sokağında yalnızlığın.
O zaman eğreti bir cevapla karşılık bulur kendine
Ve bir eşikte durur kanaması aldanışların.
Yine bir eşikte başlar keskin ışıltısı sahte uyanışların
Olgunlaşarak ödedikten sonra bedelini kesilmeyen gözyaşlarının.
O eşikte farkına varır fısıldar kendine insan
Çağ artık başka bir çağ
Zaman artık başka zaman.
Ve usulca uzaklaşır insan gerçek Tanrısından...
Piyasa göz alıcı nefs ve para piyasası
Bir yanda inanç pazarında sahte azizler/azizeler
Satarken insanlığı sanal aşk borsasında
Diğer yanda suskunluğa mahkum cesur şairler
Asırlardır bitmez yeni bir doğuş hülyasında.
Çağ süratli tüketim çağı, kalpten kalbe ışık hızı
Ani oluyor ölümü, kalp zamansız uzaklaşıyor aşktan
Binlerce yaşayan ölü uzanıyor mezarlıklarda
Binlerce ruhu yaralı...sürülen bir başkasının gönül yurdundan.
Çünkü bir eşikte öğrenir aldatıldıkça aldatmayı
Bitmeyen sevda mı kalmış diyerek avunur insan,
Unutur gelecek ve gelmekte olanı fakat salar kendini
Hedonist gönlü medet umar her vakit haz tanrısından.
Ne var ki, her çağda değişmeyen tek gerçek;
En büyük acı en fazla üç ay belki
Ömürse üç gün.
Nihayet son anda uyanır kör bilinç bu derin uykudan
O gidişi mutlak dönüşsüz son eşikten geçtiği gün
Gerçeği görür ve onu da ilk kez öğrenir insan.