Eşiğin Öte yanı Şiiri - Kadir Albayrak

Eşikte bekleyen kim, kime ait o gölge? ..
Bu sınırı ben çizdim, azaptadır bu bölge

Öteler de kal yolcu, uçuruma çeyrek var
Bu mıknatıs tutucu, hayattan zorun mu var

Ateş “ateşi” yakar, öylesi cehennem-i
Kül; kor-a yorgan değil, buhar etmiştir nem-i

Menzildesin geri dur! .. Dönüşü mümkün değil
Biz semeri kuşandık, bu senin yükün değil

Oradaydım! ..Tam orda, senin durduğun yerde
“Dur! ..” diyen olmadı ki, talipli miydik derde

Nedir merak ettiğin, gül-e düşmüş hazan mı
Aşiyan-ı zanneden, o bülbülü yazan mı

Tutuşmuş kanatlar ki; Kurtaracak onlardı
Uçabilse sanma ki aynı yere konardı

Tek hamleliktir sınır, temasın dahi yeter
Sonrası karanlıktır, karanlıktan da beter

Örümceğin silahı ağında ki siperde
Kurbanı kurban eden siper olan o perde

Girecek biri var ki; içeri, o eşikten
Gölge gibi peşimde, ilk düştüğüm beşikten

İşte ona “dur” demem, o can alan eceldir
O ecel ki; Ateşte, yaşamaktan güzeldir

Cennet midir muradım, öyle mi sanıyorsun
Hele dokun! ..Ateşi, ne kadar tanıyorsun

Çek git kapımdan benim, gölgeni de al götür
Bu vehim, sanma seni, gölgeni de götürür

Sebep olanı boş ver, ismi anmaya değmez
Ben aradan çekilsem onu Tanrı affetmez

Kapımı çalma yolcu, haydi, var git yoluna
Ateşle hem-hal oldum, sen de girme koluna