Esfeli Safilinde Yalnızlığı

Anlamak, anlayabilmek ne büyük yücelikmiş meğer
İstenmediğini sevilmediğini geç olmadan anlamak…

Sevgi oyunlarında dilin dolanırken
Sevgiden kör olmuş halde sevgini yaşarken
Kullanıldığını anlayamamak
“Hayatta bir kez şansım güldü o da sen derken”
Şansızlığını sırtından yediğin ihanet hançerinin darbeleriyle öğrenmek
Geleceğe dair hayaller kurup sevdiğinle yaşlanmayı düşünürken
Hayatının çalındığını görüp
Uçurum boşluğunda bir yalnızlığın seni beklediğini
Ciğerlerin dağlanarak öğrenmek
Herkes her şeyi bilirken
En son öğrenenin sen olduğunu kabullenemeyerek
Çaresizce ben nasıl bu kadar kör olabilirim
Sorusunun altında ezilirken
Dilinde ah, yüreğinde yanan ateşle yaratana sığınıp
Bana ancak sabretmek düşer tevekkülünde
Kanayan yarana tuz basıp
Acıyan gözlerden kaçarken
Daha ne kadar düşeceğim korkusuyla yaratana sığınmak…

Bundan sonrası ancak ölüm olur beklentisindeyken
Her seferinde aşağılığın aşağısıyla karşılaşmak
Çaresizlik ve acizlik içerisinde kıvranıp
Yüzünde maskeyle yaşarken
Her saniye ölümü özlemek
Ama seni bekleyen cehennem ateşini bilip
Daha ölmeden cehennemi dünyada yaşamak
Bu azap nasıl biter sorusunun altında ezilmek
Ne yapacağını bilmeden
Ne olacak sorusunun cevabını öğrenmek için
Umutsuzca isteksizce ve çaresizce yaşamak zorunda kalmak
Artık her şeyi anlayabilmiş olmanın sırrına vakıf olmuşken
Susmak zorunda kalmak
Bütün bu yaşadığın acılara rağmen
Hala iflas etmemişse kalbin
Her gün, “bugün ne yaşayacağım” korkusuyla uyanmak
Umuttan uzak huzurdan öte
Her gün ölüp yeniden dirilmek
Günah denizinde boğulurken
Umutsuzca bir umut içerisinde
Cennete talip olmak
Bunca acı içerisindeyken
Kelimeler artık anlamını yitirdi
Anlamanın anlamını kavramaya çalışırken
Beyindeki us da kendini kaybetti…

Deli desem, değilim
Akıllı hiç değilim
Aklın son noktasında
Deliliğin başında
Sonu gelmeyen sorularla ömrümü törpülüyorum…

©
16 Mart 2022