Eşeklik!. Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Madem iyilikten maraz doğurdun,
Büyütme, cellada teslim et beni!
Başın kucağımda, öper uyurdun,
Ya bırak, ya bir kez mahkum et beni.

Yıllardır sen idin elinde yontan,
Kaç kere sınadın uymadı contan.
Ruhumu sardı da giydiğin mintan,
Bir kez ısıtmadı hararet beni.

Mücrimsem cezamı sensin kesecek!
Binler af dilesem öfken kusacak!
Nankör gönül böyle taş olur ancak,
Vurmadan öldürür hakaret beni.

Yücedir sandığım boş gönülmüş, boş!
Ne ayık bıraktın, ne bir gün sarhoş!
Ayaklar altına aldın yine hoş,
Enseler aşk denen mazeret beni.

Kalan bir kuru can, emanetçiyim..
Pişirdin, kavurdun, hâlâ mı çiğim?
Beyaz kefen olsa ne gam biçtiğim,
Hırpalar elinde esaret beni.

Bir yudum şerbettin, arattın zehir!
Saraylar döşesem zindandı zahir..
Harcadım kendimi, yetmedi mihir;
Tahliye etmedi kefaret beni.

Senin çilen doldu, diyeceğin yok!
Hesabımı hemen göreceğin yok!
Lâkin başka halt da yiyeceğin yok!
Vurup SEN eşeğe semer et beni!..