Esaslı Son Şiiri - Yağızalp Kırbaş

Ben
Ben kim
Söyle ben kim mişim?
Zaman kadar çok
Zaman gibi tükenmişim.

Usulca yitip giden günlerimin
Şaşasız cenazelerinde her gece yarısı
Biraz daha azalıyorum.
Gün be gün
Dolarken rüzgar ceplerime
Dalgalanan saçlarından bulutların
Uysalca,
Savruluyorum semaya dokunan salıncağımda.
Ve her sarılışımda yıldızlara
Sezinliyorum yaklaştığımı
Dünyamın altüst olmasına.

Ben gökyüzü kadar berrak
Ve gökyüzü gibi alaca
İçim anın vakitsiz hazanıyla dolu
Heyhat!
Avuç içine sığar yalnızlığım
Nasıl da doldurdu koca ömrümü.
Gördüm;
Umutlu yarının dul sevdalarını;
Baharın doğduğu toprakta
Gülüşleri gömülüydü.

Ben dalar gibi uykuya
Ve uyanır gibi rüyadan
Düşüyorum dünyanın kirli koynuna…
Hükümsüzdür diye
Firari sevinçlerim,
Apaçık bir ümidi parçalıyorum ellerimle,
Zarifce tanrıyı aldatıyorum.

Ben
Ben kim
Söyle ben kim mişim?
Haybeden sevdaların
Hep kaybeden yalnızıyım ben.
Ve burdan sonrası
Sadece benim lügatıma kalmış sevgilim,
Zira dönmeni yeterince bekledim.
Kapımda
Derin bir kesik atmanın vakti
Usanmadan hala,
Hatıranı sarmalayan ruhuma.
Süzülürken kanı
Talan hayallerimin bağrına
Tabutsuz keşkelerimin yanında
Bir yer ayıracağım ona...

Ki bu efkârlı alışkanlığın
Nihai çırpınışları,
Devrilebilsin diye,esaslı bir sona.

Yağızalp M. Kırbaş 29.03.2019/Aydın