Esaretimi Özgürlük mü Sandın

ESARETİMİ ÖZGÜRLÜK MÜ SANDIN

Kafesinden uçmuşta kaçmış bir kuş gibi,
Geldin kondun dalıma,
Sanki ben bir ulu çınarmışım da,
Sığındın, gizlendin yapraklarım arkasına.
Elimde olamadı güzel serçem,
Üzgünüm olamadı,
Ben, aşık oldum sana!
Sende, hayallerimi gördüm zira,
Kök saldığım bu uçsuz bucaksız vadide,
Ben, seninle, kurumaya başlamış iken,
Hayat buldum yeniden, sen, can havli ile debelenirken,
Senden, kendi mutluluğum için medet umdum!
Sırf bunun için, yapraklarımdan sana yuva kurdum,
Terkedip gitme beni diye korkuyordum!
Dallarımı, sana kol kanat gerdim.
Kimse gelip alamasın seni benden istedim.
Kasvetli ve dağınık dünya halinde,
Ben, sende aşkı gördüm!
Ben, o gördüğüm aşkı yaşamak istedim!
Gülen yüzün, hep gülsün, solmasın diye, sende yaşa dilerim…

Sen, özgürlüğünü düşledin!
Ben, aşk için seni esaretime gizledim,
Sen bunu fark etmedin!
Mutluydun, önemsemedin veya.
Korkum o dur ki, bu esaretten de kaçıp kurtulmak vaktine varmaman…
Yoksa ben, bu defa gerçekten ölürüm, öldürülürüm...
Bir balta saplanmadan dallarımı bükerim…
Gövdemi eğerim...
Gövdemi yaran ilk balta darbesi;
And olsun dağlara taşlara!
Başlangıcı bitişi olmayan şu mavi göğe!
Şu ceylanların, can korkusu ile kana kana su içtikleri akan sulara!
Üzerime kürek kürek atılan kara toprak olur...

Seviyorum seni! Sevmesende beni…
İstiyorum seni! Terketsen gitsende beni…
Mutluluğu çok özledim;
Mutlu etmek, yüzünü, hep güldürmek istiyorum senin...

F. Erbil KUTLU
23.03.2008 / 06.20