Esaretim Cesaretime Kelepçe

Yaşarken yüzümün sahiden gülme ihtimali,
Ziyadesiyle istisnai bir durum olmuştur.
Yerini yadırgayan bir fidan gibiyim;
Ne dallarım gerektiği kadar uzun ve kuvvetli,
Ne de baharda çiçek vermeye yetiyor cesaretim
Ne karanlığım bitiyor, güne ulaşmadan gözlerim,
Ne de acziyetim bitiyor, bitmiyor esaretim.

Tebessümlerimde hep bir kırıklık
hissediyorum,
Sormayada tenezzül etmiyor dimağım,
İçimdeki mahkemelerimde dahi hep üzerini örtüyorum,
"Doğru değil, ama, yanlışı yanlışa tercih ediyorum."

Bir kirazın gölgesinde oturacak bir zamanım
yok,
Hemde onlarca saatin, yılın boynunu kör
bıçağımla kesmişken
Hevesim yok bir dağın tepesine tırmanmaya
Niyetim yok ayanda sızlayıp, arafta nefsime kapılıp, kuytuda ziyana sarılmaya
Bir koca çınar olmakta değil zaten hedefim

Benim olmayana ikinci kez gözüm dahi
değmesin isterim
Hamdı kalbimde eritip, dilimin ve kalbimin kenarına değdirsem,
Yeter bana, şu yalan dünyada birkaç yetim giydirsem
Ve alnımla secdemin dostluğunu ecele dek
sürdürsem.