Esaret Tasması Şiiri - Mustafa Celal

Açıldı perdeler,işte gõrdüğüm,
Bir"ninni masalı" öğrendiklerim
İkbâle musallat,menhus kôrdüğüm,
Cilalı ne varsa,imrendiklerim.

Dedelerden miras,girdim bir yola,
Bağlandı irade,aklımdan uzak.
Tağutla,cinleri girmiş kolkola,
Kumuşlar kumpası,yollarda tuzak.

Verildi belgesi,mahut mektebin,
Efkâra karıştı fesat yargısı
Kıskacına düşmüş gibi,akrebin
Sardı benliğimi yaşam kaygısı.

Dolaştım çok zaman,serseri gibi,
Bir sağa-bir sola,vurdum başımı
Ram oldum düzene askeri gibi,
Kimdir? bilemedim can yoldaşımı.

Yol diye ettiler,yalanı telkin,
Süfli heveslere bağlandı ilham
Gidenden-gelene tevarüs bir kin,
Yüreğimde yara,beynimde evham.

Hani?geçilmişti Cumhuriyete,
Heba oldu zaman ,avuntulara
Talip olduk ,fani memuriyete,
Mevsim rüzgarında,savruntulara.

Ufuksuz önderler,gerçeğe gafil,
Onlarla ;felaha gidilir sandık.
Kaldık gerilerde,muhtaç ve sefil,
Esaret tasması,zevke aldandık.

Baltayı vurmuşlar,koca gövdeye ,
Sarmış dallarını,müthiş bir azap,
Sancak terkedilmiş,haramzadeye,
Yok etmiş harsımı,döktüğü kezzap.

Nerde ümitlerim?nerde benliğim?
Oldum, yeryüzünde gayesiz varlık,
Nerede gençliğim?pak esenliğim?
Kapımda,vakitsiz bir ihtiyarlık.

Gel artık kendine! Ey şaşkın adam,
Sonsuz bir rahmete,aç kollarını
Olmak istiyorsan,bir aşkın adam,
Düşün ötesini,yar diyarını.

Anlaşılır elbet! ölümsüzlüğün,
Çıkmazlara ilaç olan çaresi,
Gutbette tedarik,sılada düğün,
Ancak,böyle güler bahtın çehresi..
1984.