Esaret Şiiri - Seren Barlas

Yokluğun öyle hissedilir oldu ki..
Adına huzursuzluk denen o kör kuyu,
Kalbimi ekmek arası yapmaya hazırlanıyor..
Kavurdukça, kavuruyor içimi..
Kavurdukça..!
Gururuma yediremesem de,
Direniyorum sessizliğine..
Oysa, beyaz soğuk kapımda iliklerime işlerken,
Sesinle ısınmaktı tek tercihim..
Bir de kardeşim var 'umutsuzluk'..
Silkelensem de vazgeçmiyor boynuma asılmaktan..
Esaret..
O kör esaret..
Beni bir ip cambazına çevirdi.
Nereye kımıldasam sonsuzluk..
Nasıl bir ruh hali bu?
İnançlar, inanışlar yetmez oldu..
O kadar çok özlüyorum ki seni..
Sesinin buğusu..
Nefesinin eşsiz kuyusu gezinse tenimde yeterdi bana..
Esaret;
Aydınlat beni..
Karanlıkta onsuz yürümek öyle zor ki..