Esaret Şiiri - Hüseyin Güneş

kilitli kapılar ardına atılmış sersemliğim
şuursuzluğunu tekmeliyorum hücremin
anahtarsız gaddarlığını, ruhsuzluğunu...
tanımadığım sineklere kapadım penceremi...

hep suskun imalı bir duruşu var duvardaki gölgemin
yatıya kalmış misafirliğim biraz ürkek...
deli gömlekleri giymekten haz duyar,
söz geçiremediğim iradem...

bağışlanmasız bir esarettir
duasız her saatim...

içime süzülen yarım yamalak güneş ışınları
ayak tırnaklarımdan başlar kemirmeye
kırışıksız saf yüreğim erir yavaş yavaş
yokluğu mırıldanır yapışık dudaklarım
gölgem düşer ayaklarımın dibine
anlamışımdır soluduğum geçmişi...

akşamın bir demi süpürmüş
süpürülesi acizliğimi
kirli kentin gürültüsünü özlerim çoğu zaman
hissederim haşır neşir dar sokaklarını
yol biter ah! ederim...
yol başlar vah! ederim...
ve ben ne ettim derim, vicdansız vicdanıma...

sebepsiz yolculuklarla dolu yaşam
her ayak sesinin arkasında bir iz var,
ve her zamanın gerisinde bin pişmanlık!