Şimdi duyulur mu oralardan,
Söylediğimiz şarkıların nakarat es'leri.
Ve anlar mı her es geldiğinde,
Bir aşkın es geçildiğini.
Siz söylerdiniz küçük hanım,
Suskunluğum aşkımdan.
Her susuş bir es değil,
Ciğerlerimize yeniden çektiğimiz,
Bir hayat belki, bir nefes.
İşte şimdi her şeye yeniden bir es…
Ellerinde kırık saplı bir karanfil.
Ve karşıma hep ağlayarak yeniden
Sevda sanarak gelişlerin yeniden.
Acıtmışlar ey sevgili yüreğini,
Seni kim saracak?
Şimdi kim susacak?
Her yakarışında bir sevdaya..
Kim gözlerin olacak ağlarken,
Şimdi ne yapmalı,
O durmadan sömürülen hayatçıklara.
Haydi, sarıl şimdilik,
Unutalım kendimizi.
Kayıt Tarihi : 28.5.2001 17:34:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Değer Ulaş Turan](https://www.antoloji.com/i/siir/2001/05/28/es-lerimiz.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!