Eş’ar-ı Elem Şiiri - Nedim Nihal

Efkâr-ı kulûbum olmuştu bana pâ bend-i terakkî,
Nedîm-i kadehin olmuştu bana pâ bend-i terakkî,

Ve, hüsrev-i şirin bir güzel bana değdi ve inan ki,
O an ki hayâtım olmuştu bir enkâz-ı viranı dertti

Ey efkarlı sevgili, yaşama şevki yok, çaresiz,
Aynı yerden geldik, hatırla, aynı yere gideceğiz.

Çöller de aynı şehirler gibi her daim boşluktu
Senin elemin benim gönlümde küçük bir yolculuktu

Çöllerin semasında bugün küçük muhteriz darbeler
Bir kıyamet alameti gibi kar yağar, kışa selam der

Selam bu çorak çölü azıcık olsa umutlandırdı
Nitekim, çöl iklimi bir sevgiliyi kaldıramazdı

Efkâr-ı kulûbum bu gece ölümü nemalandırdı
Eş’ar-ı çöl zaviyesi, tüm dizelerde seni andı

Elhân-ı umuttan doğru esen hafif ılgın dalgalar,
Senden gelme, senden olma, senin şen adındandırlar

Ilgın esen Ilgın yine bir Ilgına vurmuştu beni
Ilgın ılgın tüm umutlarım, Ilgın’da terk etti beni