Erzincan Şiiri Şiiri - Seyhan Sivri

Dört bir tarafımı sardığı zaman esmer gülüşün
Deli rüzgârlarında çocukluğum üşür
Adın özlemim olur, dökülür kurumuş dudaklarımdan
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan
…..

Her depreminle yıkıldım
Her ayağa kalkışın şafağım oldu
Yüreğimin karları eridi Munzur’undan Fırat’ından
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan
….

Ömrüm gibi geçti gitti, gözümün önünden kalem kalem sokakların
Karlı dağların hiç bu kadar sözümde büyümedi
Çağla kokulu bir bakıştı sadece senden bana kalan
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan
….

Mercan garında bıraktım senin için döktüğüm son nemi
Kemah kalesinde yanık bir türkü gibi yankılandım giderken
Puslu bir tanda veda ettim sana, yoktu el sallayanım arkamdan
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan

…..

Terzi baba türbesinde çocukluğumun ilk duası
Ceketimi omzuma ilk asışım, cimin bağlarında ilk sevdalanışım
Delikanlı zamanlarımın ilk yarası, hüznüm senin yokluğundan
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan

….

Tercan yolunda efsununa dalsam
Mamahatun Kervansarayı’nda soluklansam, ağlasam
Burnumda tüten güzündür, sevincim baharından
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan

…..

Sarhoş barına, dellona, ağıtlarına
Bağlamana, semahına, canların şahikasına
Hasretinle koptum el diyarından
Bu nasıl bir sevdadır. Geldim sana Erzincan!

SEYHAN SİVRİ