Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bir bakıma normal sendromlar yaşıyoruz.SAdece depremler değil ki eşeleseniz daha nice sorun ve bu sorunlarla beraber duyarsızlık sarmış her yanımızı.
Unutmayın ki insana değer verilmeyen bir ülkede insanlıklarmız ceplerimizde saklı kalmış
Teşekkür ederim Mim Kemal.
Ruhsal depremlerin cigligini duyuyorum ve acısını fiziksel yasıyor insanlar.Bense her an panikliyorum.
Dizelerınızde sarsıntıların izi' belkiler kalmadı 'diye yazıyor agitlar gok kubbede cigliklara donuyor ...ve agliyorum insan sevgisini yitiren ulkeme siirler anlatamıyor, anlatamıyor...bende sizin gibi yazıyor yazıyorum.. :(
Ya yürek depremleriyle
yıkılan gönüller....
şiddeti mi ?????
bilinmez...
şikayetiyse
olmayınca ilgilisi
edilmez....
Depremde deprestimde, halen atcilar var icimde dost. Halne kendime gelemedimde, onun icin yazamadim dost.. Artcisi 7.8 siddetinde bende halen.. depresmesini sen dusun..
Ahh ahh!!! Nice yürekler aynı acıları çekiyor, çaresizliğin acılarıyla kıvranıyor. Yılmayalım, yazalım, belki birgün duyanlar, vicdanları sızlayıp ta gerçekleri görenler çıkar... Teşekkürler Kemal Bey!
Saygılar.
Şükran Günay
80 li ya da 79 lu yıllarda Erzurum da küçükken ben Oltu nun da yer bir olduğu bir sürü insanın öldüğü kerpiç karışımı evlerin yıkıldığı anı getirdi bu şiir aklıma... daha tam algılayamadğım zamanlarda kalakalmıştım sarsıntı olduğunda... yıllar sonra yine İstanbul da... acılarımı çağırdınız... bunlar en azından insani duygular, yaşarken daha farklı anlatırken daha farklı hele hatırladığnız da bambaşka... kaleminize sağlık.. teşekkürler
sevgiyle,
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta