Erzincan'da 70 Yıldır Acı Çeken Teyze

27 Aralık 1939
Soğuk bir kış gecesi,
Erzincan’a ateş düştü.
Yüzyılın en büyük felaketi,
7. 9 olarak belirlendi,
Bu depremin şiddeti.
Tabi edeceğini etti,
Dile kolay 33 bin can birden gitti.
Geriye kalanları da mahvetti.
Çünkü soğuk kış gecelerinde,
Üstlerine bir şey giyemediler,
Çaresiz kaldılar, bir şey diyemediler.
Ortalık mahşer gününe döndü.
Yardım alamayanlar enkaz arasında öldü.
Güllük, gülistanlık Erzincan birden soldu.
Akan gözyaşları, buharlaşıp bulut oldu.
1992’de bir daha gelmek üzere, kayboldu.
3’ncü Kolordu Komutanlığı yetersiz kaldı.
Arama – kurtarmada kullanılmak üzere,
Hapishanedeki mahkumlar serbest kaldı
Cesetler toplanamadı, bir ay ortada kaldı
Köpeklere vur emri verildi. Çünkü cesetlere dadandı
Yaralılar trenle Sivas’a acil gönderilirken,
% 90 ‘nı çaresizlikten, yolda öldü birden.
Çünkü, kimsenin kimseye yardıma takati yoktu.
Uzun söze ne hacet, herkesin derdi birbirinden çoktu.
O yılları yaşayan yaşlı teyzem şöyle anlatıyor anılarında;
‘’ - Depremden kurtuldum, koşuyorum son hızla.
Bir çocuk kollarını açmış, lisanı haliyle imdat diyor!
Belli ki donmak üzere zavallı, çünkü tir tir titriyor…!
Ama ben, dönüp yardım edemiyorum, kendi derdimden,
Çünkü, annem, babam imdat! diye haykırıyor enkazın diğerinden.
Can havliyle enkaza dalıp, annemi, babamı kurtarıyorum,
Bakıyorum tehlikesi yok, hemen geri dönüp, çocuğu arıyorum.
Ama heyhat, nafile! O zavallı çocuk, donarak ölmüş çoktan,
O gün bugündür eriyorum, niye cahillik yaptım hiç yoktan!
O masum çocuğun ahvali, hep gözümün önünde duruyor.
Geceleri deliksiz uyuyamıyorum, çünkü uykularımı bölüyor,
70 yıl geçse de aradan, suçluluk psikolojisi içimi kemiriyor!
‘En iyi okul tecrübedir ama okul masrafı biraz çoktur’ derler,
İhtiyarların duvarda gördüğünü, gençler aynada göremezler!
Bu nedenle, benim yaşadığımdan ibret alın sevgili gençler…!
Neticeyi kelam; hep dua ediyorum, deprem olmasın memlekette,
Bir daha deprem yaşarsam eğer, ilk gördüğümü kurtarırım elbette.
Neden diye sormayın, çünkü anlattım size yukarıda özetle…! ’’