Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
o depremin acısı hala içimde.....
okulumu televizyondan acı ile izledim, bir yılımı geçirmeme rağmen bana çok şey katmıştı........
duygu yüklü yüreğine selam olsun arkadaşım.......
Yapabileceğim ne var?
Söyle...Söyle çekinme Erzincan.
Benimde damarlarımda sen ve sevgin yaşar.
Ben kendime şaşarım,
Dünyaysa bene şaşar.
Bana inan. Gözyaşımın faydası varsa eğer,
O bir ömür boyu içime akar.
Bir gün emin ol ki taşar.
Ah! .. Erzincan! .. Ah! ..
Yeniden parçaladın yüreğimi,
Binbir yerinden.
Sonsuza dek kopardın onu bizden.
Nasıl kıydın, nasıl aldın?
O kara bağrına gül mü gerekti?
Mavi gözleri ışıl ışıldı.
Sözleri insana güven verirdi.
Ah! .. Erzincan! .. Ah! ..
Almadık bir beni bıraktın yeryüzünden.
Canim gonlune ve emegine saglik.. Yureginden oyle guzel dokulmus ki duygularin... opuyorum seni 10 puan diyorum...
gönül pınarından çağlayıp gelen bu dizeleri yazan usta kalemi kutluyorum. ah erzincan, seni bir de ben görseydim. selam ile. 100 p.
Harikaydı dostum..Güzel ve duygusal bir çalışmaya imza atmışsın yine..Yüreğine sağlık.. Gönülden kutluyorum.. Halim AKIN 10 PUAN
tebrikler efenedim güzel dizelerdi erzincan gözümde canladın yüreginize saglık *******10 saygılaırmla
Harika gençlik ve erzincan anısı dizelerı haz alarak okudum, yüregine kalemine sağlık. Kutlarım, Sevgiler....
sevgili kardeşim belliki erzincan depremi seninde sevdiklerini almış.burdan tüm ölmüşlere rahmet diliyorum.sevgi ve acı iç içe geçmiş şiirinizde.güzel anlatım olmuş.yüreğinize sağlık diyorum saygılarımla
tam p
Güzel bir analtım harıka sözler Erzıncan hakkında ki farkılı düşüğnceler kutlarım saygıalrımı sunarım
selami
O kara bağrına gül mü gerekti?
Mavi gözleri ışıl ışıldı.
Sözleri insana güven verirdi.
Ah! .. Erzincan! .. Ah! ..
Almadık bir beni bıraktın yeryüzünden.
.......................................................
Erzincan bahçeler bağlar diyarı,peynir diyarı,çok harika bir çalışma,ben depremde gitmiştim:(( Bu güzel şehire yüreğinize sağlık,bir ostalji yaşadım,dizelerde özlem ve hüzün vardı ama güzeldi.Saygılar...
Çok güzel bir şiirdi.
Kutlarım.
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta