"ervâh-ı Ezelden" (sümmani'ye nazire)

"Ervâh-ı Ezelde Levh-i Kalemde"
Menzilin sonunu kar’a yazdılar
Bir başıma kaldım sanki âlemde
Gayrı senin yerin bura yazdılar

Kurt kuş inileşir hoyrat yelime
Eğilsem yüreğim düşer elime
Hasret kuyu kazmış suskun dilime
Lebleri mühürlü yara yazdılar

Çırptım kanadımı gülzâra düştüm
Feleğin tuttuğu hızara düştüm
Yâr yaram dedikçe bin zâra düştüm
Yorgan döşeğimi yar’a yazdılar

Derde bağban diye tuttular beni
Dipsiz bir kuyuya atılar beni
Cehd edip doğrulsam ittiler beni
Sabrın selâmını sırra yazdılar

Sevdayı çekenler bilir feryâdı
Gâh Mecnun gâh Leyla gâh Elif adı
Bu yolda cefânın yeğmiş irşâdı
Bâdenin tasını pir’e yazdılar

Muhabbet eylemem mülke ihsâna
Selâm versen almaz kibri zindana
Vefâ için lazım insan insana
Kıymet bilmezleri yere yazdılar

Şol aşkın derdinden nazâra düştüm
Çevirdim yolumu Hazar’a düştüm
Ben beni tutarken mezara düştüm
Kalk ayağa yolun Hira yazdılar

Kâmil olan çeker sıdk ile ahı
Sümmâni dost etmiş ervâhtan râhı
Kavlinden döneni neylesin mâhı
Makberî’yi kızgın nâr’a yazdılar

____________Makberî