Erva Bilican Şiirleri - Şair Erva Bilican

Gözlerini yum! Bırak kendini karanlığa,
Tüm bildiklerini sadece kendine sakla.
Ama hep kork! Sarıl umutsuzca yalnızlığa,
Gün olur fısıldarım sana: Beni unutma...

Ne yalan söyleyeyim şimdi özlüyorum,
En güzel geçen yıllarımın her birini.
Bu özlemim nasıl geçecek bilmiyorum,
Geçiremiyorum yılların kinini...

Hayal kurmak bir kapan gibiydi,
Yavaşça kendine çekti bizi.
Görülmemişin keşfi gibiydi,
Hep kendine sürükledi bizi.

Herkesin en güzel geçen yılları,
Yalnızca birkaç cümleden ibaret.
Bir ben hatırlarım o zamanları,
Sadece silik anılardan ibaret.

İşte tam orada! Mutluluğu arıyor,
Kendi için de değil. Seveni için.
Önüne gelen herkese hep soruyor,
Sevdiği kadarv sevilebilmek için.

Yıllar seni görmeye engel olsaydı, Hatırlamazdım masmavi gözlerini. Zaman bir engel, bir mesafe olsaydı, Duymazdım huzur verici sözlerini...

Uzun yıllar eğer bir tuzak olsaydı, Yine de yeterdi bana o varlığın. Kalemim seni yazmaya başlasaydı, Kaybolurdum içinde kalabalığın.

Yıllarla, zamanla savaşacak olsaydım, Sen olurdun benim gidecek durağım. Eğer hala senin yanında kalsaydım, 19 Nisan tek olurdu kutlayacağım...

Sokak lambasının aydınlattığı gece,
Aydınlatır zihnimdeki boş sokağı.
Pişman olmama rağmen dediğim her hece,
Keşke demenin kalbimdeki ağırlığı...

Son kez baktım gözlerine o giderken,
Bir deniz kenarında kaybolmuş sanki.
Son bir kez gülümsedi veda ederken,
Gülüşü güneşten bir parçaydı sanki.

İsterdim bağırıp çağırmayı ama
Aslında daha zor konuşurken susmak.
Ben sesim duyuluyor sanmıştım ama
Yaptığım şey bağırırken duyulmamak..

Etraftaki sesle kafamda dalgalandığında,
Bedenim yorulup kaybolmaya başladığında,
‘’Yeter!’’ der. Bağırırım içimdeki kör boşluğa,,
Kendiyle beraber sürükler beni sonsuzluğa...