Erva Şiiri - Fazile Aşar Aydınalp

ERVA

Erva!
Bu gece yıldızlarını yağdır gönlüme,
İnsanlığın ayazı titretiyor dizlerimi, d/üşüyorum...
Titrek sesli konuşmalardan bahset bana, ılık düşlerden, tebessümlerde çiçek açan gamzelerden söz et...
Dokun bana Erva!
Ruhumun ilikleri boşaldığından beri söndü g/özümün feri.
Utangaç, tutuk, yitirilmeye korkulan, karanfil kokan yüreklerden bahset...
Çokta azın, azda çoğun paradoksu dolaşıyor damarlarımın sokaklarında.
Çocukça bir sitem biraz, biraz haylazlık, biraz öfke, çokça utanç sarsıyor beni...
Ben; tüm beni soyunmuş ben!
Baştan ayağa hiç kokmuş ben!
Cesaretin yüzüne tokadı basmış, yok olan insanlığa sukünetle katlanmaya çalışan, yüreğini eğreti tebessümlerin ardında s/aklamış, içinde devrimler yaratan ben...
Beni bul Erva!
Yar göklerin sislerini,
Ummanların derununa in,
Indir kalbe dilini,
Gönlümün göğsüne dön,
Yasla masumiyete kendini, beni...
Dillere pelesenk edilerek kirletilen sevdaları pakla,
Yoruldum çokça yüceltilen yalanlardan,
Sürmele gözlerimi, beni gerçekliğinin nuruyla sakla...
Nehirler tersine aksın Âsi gibi!
Ay karanlıkta s/akladığı tarafını da açsın Dünya'ya...
Ve sen Erva!
Giyin yıldızları üstüne
Avuçlarım sitâre koksun,
Tutuşsun zerrelerim...
Etimi sıyırdım ruhumdan!
Bir kaç kelam çokça sukûnetim!
Dokunsan erişilmez, baksan görülmezim...
Gizlerde gizlenmiş delilerden, divanelerdenim...
Şem'ine pervaneyim, eşiğinde benden, sorsan ne diyeceğimi bilemem, ne kalmış ki benden...
Başım arşa yükselse, arzı doldursa canım, gönül kuşum göğsümü yararak kanatlansa huzura, alemde ancak bir zerredir adım...
Topla zerrelerimi Erva!
Topla ki zerrelerimizi yüklenip ervahlarımızın eşiğine bırakalım...

Fazile Aşar Aydınalp