Dünyamı yıkıldı hayat mı durdu
Askerlik değil beni sensizlik yordu
Hasretten bir günüm bin asır oldu
Yokluğun canımı yakıyor Anne
Sensizken dünyama güneş doğmuyor
Al beni
Suskun doğanın konuşan yağmuruna götür
Ya da karanlık gecenin parlayan yıldızına
Kaybolalım seninle kaf dağının patika yollarında
Bir boşluğa atlayıp kanat çırpalım
Uçalım dağın ardındaki sahte umutlara
Bir sonbahar günü
Bir eylül sabahında açıyorum gözlerimi sana
Tutuyorsun ellerimden
Ve geçmişe doğru bir yolculuk başlıyor
Yavaş yavaş kendine benzetiyorsun beni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!