Ertelemeye Gelmez Hayat, Koş…

Ertelemeye Gelmez Hayat, Koş…

Hep dinledikte ne oldu üstadı,
Derdi ki; birazda kendinizde arayın hatayı…
Araya araya bulamadık, kısalttık hayatı,
Artık yıkma zamanı geldi duvarları…

Ölme vakti gelmeden bulmam gerek aşkı,
Acelem var hayata, hataya, acıya şimdi…
Heyecanı da bulamıyorum ki herhalde bir yere sindi,
O olsa coşacak hayat ama yok ki ortalıklarda kendisi…

Arada görür gibi oluyorum, peşinden koşam mı, diyorum,
O arada cevaba ulaşmadan gözümün önünden kaybediyorum.
Yaklaşırken son nefese her bir nefeste, yap artık şu deliliği diyorum,
Ama kolundan tutup çevirince kendime doğru, onun olmamasından korkuyorum.

İşte, benim yegâne hatam bu;
Bire akılsız kafa, bu nasıl paradoks,
Azrail’e randevu verirken iyi de
Gözlerine bakmaya mı korkuyorsun,
Ya o değilse diye…

Bak aramızda sır kalsın;
Yaptığın bir şeyin acısını, cezasını, kötü anısını,
Mutlaka gün gelir unutursun, koyarsın sonuna noktasını.
Ama bilerek yapmadığın bir şeyi, hata olsun olmasın önemli değil ki,
Unutamazsın!
Her aynaya baktığında görürsün, başını taşalara vurduğunda ki
Alnında oluşan yara bere izlerini, sanki sana salak derler gibi…

İşte bu yüzden, bırakma hayatı…
Tut bir ucundan uçan kuşun kanadını,
Götürsün o seni, nereye isterse,
Geri dönüşü bulursun elbet; sen endişelenme.
Yeter ki hep koş sen durma…
Ve görürsen tekrar O’nu vazgeçme
Peşinden gitmekten; tekrar erteleme…
O dönse bile köşeden, koş tutabilmek için elinden…

(00:36 03.11.2007)