Erşan Şiiri - Emrah Bayram

Mavi gözlüydü Erşan
Yüzü güneşte yanmış
Burnu kabuk bağlamıştı.
Yamalı pantolonlu, yeşil mintanlı
Toprağa militan ayakkabısıyla basardı
Kahverengi
Yeşil lekeleriyle

İlkbaharın yağmurlarında, şemsiyesiz
Kuzu güderdi çocukluk günlerinde
Misket oynardı
Top oynarken fazlalıktı
Yere düşerdi, küfrederdi.
Eve yürürdü
Göz yaşını silerdi mintanıyla
Çamurluydu paçası,
Dayak yemişti,
Ağlardı Erşan, mavi gözleriyle.

Kınalı taşa biner at koşturuyordu
Uzaklaşırdı
Yoksulluktan kaçardı
Bir hayale sığınırdı:
(yamasız pantolona)
Bir keçi ansızın kalkardı
Boynundaki çan çalardı
Paydos ederdi Erşan'ın hayalleri.

Islık çalardı,
Kuzuları kovalarken.
Anlamsız seslerle bağırırdı
Sesi yankılanmazdı
Yalnızdı Erşan.

Süt beyazı dağ sakızı çiğnerdi
Ağzında kahverengi
Acıyı tükürürdü toprağa
Çoban çocuğuydu Erşan.

Yün kokardı babası
Geceleri koyun güderdi
Keçi sağardı
Köpeği doyururdu kurda karşı
Ay'a bakar süt içerdi
Tütün sarardı
Duman korkardı elleri.

Erşan, demir bir leğende
Yeşil sabunla yıkanırdı.
Mavi gözlerine sabun kaçardı
Ağlardı.
Sesini kimseler duymazdı
Öksüzdü Erşan.