Eros Şiiri - Nilgün Acar

Koptu halka
dağıldı zincir
dört bir yana savruldu
inciler elmaslar
ayaklar altında kaldı
tuz buz parçalandı
ışığı renklendiren incecik kristal
ve hepsini yuttu koca bir kara delik
Eros başını ellerinin arasına alıp
sessiz sessiz ağladı
en güzel çiçeklerinden biriydi
yitirdiği
bir daha asla öylesi açmayacak olan
sonra yakaladı
yanaklarından süzülen
küçük saydam bir gözyaşı damlasını
avucuna alıp baktı geleceğe
ve gördü
binbir emekle yaratacağı
daha nice güzel bahçeyi
sevinçle anladı
yitirilenlerin küllerinden
yeniden doğulabileceğini
çünkü aşk
amansız bir tutkuyla
hiç gözünü kırpmadan
ateşe atlamaktır
ve o ateşte
yana yana yüzerken
gülümseyebilmektir
güneşlerce gülümsedi Eros
hayatın mucizesi gerçekleşti
kara delik kustu tüm yuttuklarını
bambaşka biçimde
dizilmeye başladı
inciler elmaslar
yeniden oluştu kristal
renkli ışıklarını saçtı
Eros ayağa kalktı
yenilginin tutsağı değildi artık
özgürleştiğini güçlendiğini hissetti
savurdu ışın saçlarını
ve ellerini tuttu zamanın
umudu bıraktı kollarına
artık biliyordu ki o hep
deli dolu genç kalacak
inancın saflığıyla
durmadan dönüşecek
21. 05. 2005