Aşk, hayatın role talimi
Sinyal verildi gemiyi terk
Giyip can yeleğimi
Dalıyorum gözlerine
Ellerin yanağımı okşuyor
Sen yaşadığım en büyük hazdın
Taptığım ve lanetlediğim bir aşktın
Yokluğun kadar gerçek, varlığın kadar yalandın
Yüreğim işte yine yalnız kaldın
Yaz akşamları söylenen büyülü şarkım
Gönlümün en azılı mahpusu
Gökyüzüne baktım gece maviydi
Odamda, seni ilk görüşümde
Aşkı tanımıştım
Sen her şeyden habersizken.
Gözlerinde bir ışık vardı
Baharın kokusunu alıyorum uzaklardan
Ilık bir rüzgarla serpişiyor yağmur
Bir ıssızlık seziyor bakışlarım
Ellerimde toprak kokusu
İçime çekiyorum yalnızlığımı
Kurulamayan cümleler
Dalaylıyamadığımız tümleçler
Şimdi bir metropol trafiğinde sıkışmış hayatımız
Hatalı sollamalarla geride bırakmışız sevdiklerimizi
Sonra özlemişiz...
Hiçbir şey olmamış gibi
O kadar uzun zaman oldu ki
Cennet yüzündeki meleği görmeyeli
Hasret gözlerimdeki perde
Hayalin bu aşkın peygamberi şimdi
Bir aşk uğruna gönüllü olarak sürmüştüm kendimi
Sessiz oda, bozuk lamba
Boşalır imgeler ipinden az sonra
Söndüğünü görmeye geldiğin yangın
Külü kalmamış ardında
Şimdi son yapman gereken şey
Kapıyı çekmek
Deniz fenerinde yaşayan yalnız kadın
söndürme elindeki gaz lambasını
kristal bir yol çiz ışığınla
saçlarına rüzgarı yay
gözlerine yıldızları
bir dilekte kendin için tut
Zaman ağırlaştıkça, yükünü taşır
çözer kendini bilmeceler
sonra gerçeği anlamanın o tuhaf acısı
ardı sıra
şizofren solunum, iç kanama
beyindeki tümör erittikçe kendini
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!