Erol Etlan Şiirleri - Şair Erol Etlan

Bir beyaz kağıdın lal diline sığdırılamayacak kadar yüce bir duygu, İliklerine kadar işleyen, gözlerini daraltan, garip bir sancı başlatan duygudur özlem. İlkbahar yağmurlarında ıslanmış toprağın kokusudur özlem. Şairi şair yapmış, edebiyatçıyı yazdığıyla unutulmaz kılmış duygudur özlem… Süslü cümlelere layıktır özlem çünkü; hep hüzün vardır beraberinde ve ardına gizlenmiş kocaman umutlar. Yedi güzel iklimin en güzel kokusu, farklı coğrafyaların ortak kalp haritasıdır, hep aynıdır ama hep farklıdır özlem. Kiminin paraya, kiminin sağlığa, kiminin dost, arkadaşa, kiminin memlekete, kiminin anaya, kiminin de yâre hasretidir özlem. Kimi için uzaklarda, kimi için yarında, kimi için yanı başındadır özlem. Nazım Hikmet’in memleket diye inlemesidir özlem. Yoğun bir şekilde hissedilen dayanılmaz bir duygudur. Doğan güneşi gülümseyerek karşılamaktır özlem. Hayata sımsıkı sarılmaktır, tebessüm edebilmek, umudu kaybetmemektir. Görmektir, duymaktır, tat almaktır. Herşeye rağmen hatırlayınca gülebilmektir özlem. Bazen bir papatya, bazen ellibir adet güldür; bazen de kar yağarken ağzını açıp kar tanesi yakalamaktır. Bazen sıcak bir ekmek arasına bırakılmış bir parça otlu peynirdir, bazen silah seslerinin olmadığı bir gündür özlem. Bazen barışa ağlamasıdır gözleri kuruyana dek bir annenin... Geceyarısı ansızın uyanıvermektir özlem, hasretini hissedip uyuyamamaktır ezan sesine kadar. Anı yaşayabilmektir, geleceği düşünmek, pişman olmaktır özlem. Yunus’um, askerim, evladım, memedim demesidir yadigar bir annenin... yârim diye iç çeken sevdadır özlem… Yaşayıp, hissedip ama farketmediğimizdir özlem, değişkendir ama ortak bir paydadadır özlem. Annenin evladına, yârin sevdasına muhtaciyetidir, farklı bekleyişler ama aynı duygulardır özlem. Büyüklüğü küçüklüğü olur mu bilmem ama asıl olan yüzdeki gülümsemedir özlem…

Elleri cebinde yürüyen bir hayat... Kaşları çatık bir yüz, somurtkan bir umut, abdestli duygular, takva bir sevda...

Elleri cebinde yürüyen bir hayat... Zifiri karanlık bir öğle vakti, salası okunmuş umutlar, aydınlık geceler arayan bahtsız bir bedevi...

Elleri cebinde yürüyen bir hayat... Uçsuz bucaksız bir beyazlık, bir aşılmaz çaresizlik, bir zemheri...

Rus ile Ermeni girmişler Van'a
Elimden ne gelir bilemem ana
Bin canım olsa kurban Vatan'a
Yanaram ben ana Van'a yanaram.

Çoluğu çocuğu katletmiş zalim

İlk cemre yüreğime düşmüştü, sonra heryer ısınıverdi birden... İliklerime kadar hissettiğim bir sıcaklık ve içimde kaynayan bir duygu... Sonra acının soğuk terleriyle gece uyanıp, kuruyan dudaklarıma serpeceğim bir damla su arıyorum ve sana koşuyorum. Dışarıda bir yağmur başlıyor, karanlık, dar, loş sokaklar ve üzerine sinmiş umutsuzluklar... Kaybediyorum en özel yerinde saklı kalmış parlak umutlarımı yüreğimin... Yine sana koşuyorum nefes nefese, titrek cümlelerle seni anlatıyorum sana... Biliyor musun sevgilim, suskunluktur en iyi bildiğim şey, tebessüm yalın iner çehreme, şaşırıp kalmışım beni sevme bu kadar deyişine... Sonraaaa! ağırıdır sevmelerim her yürek taşıyamaz diyen Can Dündar gelir aklıma birden, büyük umutları olan, güçlü omuzlar arayan Dündar...

Galiba unutuyorum seni, gelmiyorsun artık eskisi kadar aklıma.
Her nabız atışında adının beynime değdiği ve yüreğime işlediği anlar yok artık...
Artık sadece soluk alıp verirken geliyorsun aklıma...
ve galiba unutuyorum seni.

Sigarayi biraktim sana başladim, ikinizde bağimlilik yapiyorsunuz, ama sigara ciğerlerimi hedef almişken sen kalbimi dövüyordun...

Bu sabaha karşi merkez üssü sen olan bir deprem yaşadim dört nokta dört büyüklüğünde...

neticesinde yıkıntilar vardi yüreğimde.

Sevgim koca bir göçûk olmuştu ve yine koca bi sen kalmıştı o göçüğün altında...