Ermida Şiiri - Ebru İbramoğlu

bilmez kimseler seni,
sırrına ser verilirken
yıkılır keder burcunda sevda
askın mihrabında durur ermida,

bir Mevlevi edasıyla,
zaman ellerime boşaltır seni
çılık çılık azaltırken içimi
kim bilir can içre erimeyi,
köhne kuytularda
söyle kim teslim olmalı sana,

bir tutam sancıdır
bakışımız sızdığı yer
yine örselenmiş tenimde
parelenmiş acım,
yokluk tane tane
dudağından süzülür içime,
yasaklar yakar aşk dediğini
ermida kim bilir
sana dönmenin kıymetini,

sen miydin baş ucumda
yangınımı bekleyen
geceler boyunca
bitmez bir sabırla
dualar eşliğin de durup
tükenmemi gözleyen,
sen miydin beni isteyen,
ben sendeyim ermida
al bu sancıyı sıcaına,

an gelir
hayat senide bitirir
iki damla yaştır diyetin,
gün döner ermida
geceyi yüzüne peçe eder
sana dönerken kalp
aşk alnımdan öper,
ki ben iyi bilirim
bu yangın bir avuç
kül doğuracak
ve hayat bir avuç
kül ile yeniden doğrulacak,
dolanırken adın dudaklarıma
ermida gözlerime dolacak.

EBRU İBRAMOĞLU
13-11-05
pazar-kocaeli