Erken Stoacı Şiiri - Buse Güngör

Çok erken-daha çok erken,
Güneş daha benlerini aldırmamış;
O zaman neden gidiyoruz-karşıdaki otsuz dağa
Ve daha ayaklarımız yıkanmamışken

Ve erken stoacı-yine her zamanki gibi tutuklu,
Kalkmaya direniyor orangutan koltuğunda;
Ve sabır bile çatlayacak.
Onun sebata ermiş heyecansız duvarlarından.

Erken stoacı suratını kaşımak için
Önce avdan dönen yeni güneşe
Sonra da odasını aydınlatan
Narenciye yatağına baktı.

Fakat çok erken-o da bilmiyor mı sanki bunu?
Ama virajlı dağlar da yolculuğa çıkmışlardı.
Ve gözyaşlarının gittikleri yolun
Tozlarının içinde hala canlı!

Ve kendi sıcağından sıkılan güneş
Serinlemek için kokteylini içiyor-buz gibi
Heyecanlanan stoacının ağzından köpükleme yağış ile
Kaş denizi ile göletlere doğru gidiyor sonunda!Erken stoacı

Ve orada onlardan
Kölelik için yalvardı
Fakat çakı pınarlar
Onu bileylemeye başladı bedeninde.

Ve o erken stoacı!Bir dua etti!
Eğer kendimi bu dünyada
Hissetmediğim bir gün-uykuda
Beni iki kılıcının tam ortasına al!
Ve benim orada seni üzen anılarını sakla!