Erken Sıvanmış Paçalar Şiiri - Ahmet İpek

Seninle doğdu, yokluğunda yaşadı sevdam
Ördüler gökyüzü ile deniz arasında bir dam
Kalender edercesine kasvet doldu arkam
Birinci asrımız bitti, bir dört asır daha

Bir boğaz farkı, aramızda sular seller
Sevdamız bilinse bizi bize gark ederler
Kani ol, avuçlayacak dördüncüsünü bu eller
Mücrim olsun zaman Müfsit olmasın insan

Her tarafım karanlık,naçar bir haldeyim
Naciz bir güneş var, titreyip üşümekteyim
İlk yaz için,bir 4 asır daha beklemekteyim
Gökteki güneş üşütür, gönüldeki güneşle hazmetmekteyim

Gubar vurur gözlerime, çeşminler damla damla
Yokluğun vurur kalbime acıların çuvallarla
Işık sen değilsen, mutluyum karanlıklarla
Yollarda yapraklar savrulur,mevsimim sonbaharla

Haşin mesafeler, elem yedirir kalemin ucuna
Bir hicran çölü verdiler, bu yol yorgununa
Yokluğundan gafil kuşlar, uçtular meydana
Öğrenince yokluğunu, gözyaşı savurdular her yana

Bir bank yalnız kaldı, gidişinle birebir
Bütün kuşlar yol aldı, adımlarınla birebir
Şehir üşümeye başladı, yokluğunla birebir
Bu kıtanın hasılı seninle beraber yok oldu bu şehir

Asırlar yıl olur, sabırlarla kuşanırsak
Yıllar bile kalmaz asıl, günlerimizi okşarsak
Mesut halde her şafak, sabırlar tutarsak
Bir bayram kelaşesidir, doğacak o dört yıl