Erken Geldi Sonbahar Şiiri - Atilla Köse ...

Erken geldi sonbahar döktü yapraklarını
Seher rüzgarı esti yol verdi bize
Kırılan gönüllerde yaşattık hatıraları
Babam yaktı canları har verdi bize

İlimbey deresi taştı kırdı filizlerimi
Karşı dağı yakmışlar dumanlı tepeleri
Yarım kaldık yüreğim kim anlar derdimizi
Gurbet sıla olmuş sıla hasret mahkumiyeti

Yollar diyor yollar ne zaman geleceksin
Gidiyorsun yolcu belki dönmeyeceksin
Can bıraktım arkamda mecburum sana yollar
Yaşayamam bilirsin sarmazsa beni o kollar

Zamandan ve mekandan arınmışım şu anda
Çıkışı yok acı gerçek dikildi karşıma
Canlar toprak oldu çatladı kuraklığımda
Su istedi benden kıydım göz yaşlarıma

Zaman paslanmış bir iz gibi gölgemde
Bakışlar donuk cansız can var içimde
Kalbimde atar solmuş mazinin sancısı
Tek noktada toplanmış yüreklerin acısı

Izdırap ızdırap içimdeki ızdırap
Baharı beklerken kuruduk ya Rab
Menekşe gibi gözümüzün önünde
Bir anda soldun anne gittin cennete

Hey koca şehrin geniş kaldırımları
Bir beni mi alamadın kollarına
Attığım her adımda akıttığım yaşları
Anlasaydın can verirdin canıma

Neyledin neyledin anam güzel oğlunu
Boynu bükük dediler söyle doğru mu
Söyle söyle de dağlasın kara bağrını
Yeter artık çekmesin dünya kahrını

Sen gittikten sonra bir oğul doğdu
Onu gören gözler yandı kör oldu
Meyveleri görmeden soldurdun filizleri
Bırakıp gittin anne koklamadan çiçekleri

Kör oldum gözlerim ölüm gibi karanlık
Her şey gelip geçti yaşamışım bir anlık
Mümkün mü can oğul mümkün mü içlenmemek
Tam hayatı tutmuşken topraklara gömülmek