Fakat bilemezler en çok sen lazım
Bu sonsuz kelime ezgisine
Çehresini düşürmüş gökyüzüne
Işıltısını kaybetmiş güneşe
Yıldızlarını takmamış geceye
Neşesini unutmuş bu kente
Nerden kesiştik bu ortak yazgıda
Nerede bulduk birbirimizi
İki yitik can, iki kayıp hikaye
Çokça söylenememiş söz, gülünmemiş gözler
Saklanıp ,kaçtığımız hisler
Bulacak elbet bizi birer birer
Akşamlar çöktü yine şehrin bacalarına
Kaldırımlar su kusuyor umarsız karanlığa
Sadece ben duyuyorum feryatlarını
Bir de öksüz erguvan ağaçları
Onlarıda utançtan uyku tutmuyormuş
Bu yüzden dost olmuşlar şehrin her tonuyla
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!