Ne gemiler yaktım.
Ama yine de ne alev salyaları, ne köze dönmüş odun parçaları
Ne tesadüfen oradan geçerken yangına yakalanan
Hani yorgunluğun evreninde kalbin sımsıcak çarpıyordu
Bir beyaz kağıdı ömrünün gelinliği gibi tutuyordun
O çarpıntıda o sadelik ve yücelikte sen vardın
Kimlik
Bir çınar devriliyor üstümüze
Sarıya kesiyor yaşam savaşı
Bir öfke alıyor yüzlerimizi
Hatıraların içinden çıktık, orada kişiler olduk
Ama çıktık
Şimdi burada kimliksiz durduğumuzu yazanlara
İki büklüm oluşumuz cesaret veriyor olabilir
Ama epeydir ne yaptığını bilmeyen
Ve film şeridi dönerken
Çözülme
Yârim, haksız mıydım sesim tutuşurken sevinmiyordum
Ve sen çıkan kıvılcımlara upuzun buseler çiziyordun
Bir yerde mahvıma sebep olmuş da olabilirdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!