Eriyorum yavaş yavaş Şiiri - Tülay Bilgin

Kalbim eriyor yavaş yavaş
Sıcaklığına kalbim dayanmaz
Şu kalbimi kimse anlamaz
Izdırap içindeyim dayanılmaz

Soğuyan dünyamdan
Bir çare yalvarıyorum Rabbime
Kurtar beni, bu acılardan
Kalbimi al, kalsın sende
Yoruldum ben, bir çare

Sakla bir köşede huzur bulayım
Yorgun kalbim duymasın
Yaralarımı sar sımsıkı
Kimse artık dua da bulunmasın

Gönül kabrimi kazdım
Sabır taşını diktim
İsmimi üzerine kazıdım
Dualarla, üstene toprak attım

İstemem kabrim acılmasın
Elimden tutup çıkartmasın
Canıma can katmasın
Kimse bana dokunmasın

Kabir toprağım eriyor
Altında beni besliyor
Yavaş yavaş ömrüm bitiyor
Sevenleri istemiyor

Bir kalbe bir sevda yeter
Haktan başkası sığmıyor
Sevgi denizi, yavaş yavaş eriyor
Doldurmaya kimse gelmesin

Nefis elinde kaldım
Ruhumda gezdin dolaştın
Kendi kendimde kaldım
Eriyorum bak yavaş yavaş

Yüreğimde sözün kanlı hançer
Çıkarmaya kimsenin gücü yetmez
Bir sözün belki çeker çıkartır
Damarımdan kan çekiliyor bak yavaş yavaş