Eriyiş Şiiri - İsmail Kalender

Ufak bir çocuktum, bilmiyordum
Sen söyledin ben anlamadım
Aklımda vardı oysa, ama cahil
Kimse katlanmazdı ya aslında
ama sen...

Sen Bir ‘din,
ben ise seni ve beni , biz bilirdim
Aklım cehaletim
Bir tek aşkım vardı
O da olmasa katlanmazdın ya...

Sen Bir isen bende birim dedim
İsyan fırtına oldu
içimdeki deniz kabardı
Sen sallanmadın bile ama ben
Kendi fırtınamın ceviz kabuğunda
Savruldum
Ayrı düştük

O zaman ilk gördüm seni
Nede büyüktün ne kadar da güzel!
O an ilkti , kendimide gördüm
Ufaktım
Cehaletimdi aklım
Güzelliğim ise
ancak senden yansıyan kadardı
İçimdeki fırtına beni senden savurdukça
Onunda aşkımla solduğunu farkettim

Savruldkça senden
küçüldüm
Boğuluyordum aklımın denizinde
Bir girdap içeri
Bir girdap dışarı
Boğuluyordum
İçerisi kadar karanlık cehaletimde

Yoruldum,
Yoğruldum
Ama sonunda
Anladım
Ne yararı vardı boğuşmanın
Başımı dizlerime dayadım
Gözlerimi kapadım ve
Salıverdim kendimi
Fırtınamın dışarı açılan
Senin kollarına

Düşünmüyordum artık
Can simidim , girdabın
Dışarı, bana açılan kolların
O an
Dönmeye başladım
Döndükçe yükseldim
Sema oldu buluşmamız
Sema oldu kavuşmamız
Denizin durulduğunu hissettim
Semanın nur dolduğunu

Bir başka coştu içim bu sefer
Denizde sema’da bir oldu
Cehaletim, üzerime yapışmış katran
Eridi nurunda , denizime aktı
Aklım gibi yitti , gitti ...

Sadece Sen vardın artık
Hep Sen vardın
Rahmetin
Şefkatin ve de
Sonsuz aşk’ın...