Eriyen Zamana Şiiri - Ufuk Nazım

İpleri kalın ve sıkı sıkıya bağlı.
Beynindeki damarlar kılcallara ayrıldıkça,
Büyüyordu sorun yumağı.
Sorunlar yumağını koyuyor yastığa,
Ve başlıyor örmeye hayellerle kazağını.

Onu umutsuz gecelerde,
Karanlıktan koruyacak,
Onu yaşatacak.
Ona sarınıp umutla tutunacak,
Yaşamın en sekter dalınada olsa.

Kaldırımlar ah ayaklarımızın altından,
Geçip giden zamanın eridiği kaldırımlar.
Yürürken kaldırımların düzenine bakarken
Ve kaldırımların altına akarken zaman,
Boşunamıydı adımların çabası.

Seni seviyorum,
Ey hayat.
Tırnaklarım sarardıkça
Ve ufkun kızıllığı tenimden yansırken,
Gözlerimin altındaki morluklar kadar seviyorum.

Yaşamak,
Hiç bir zaman tamamlanmamış bir ilişkiye,
Eksik bir sevişmeye benzeyen yaşamak.
Hangi ressam bitirebilmişki tablosunu,
Hangi şair bitirmiştirki şiirini.

İşte ne zamanki kara nefesiyle,
Simsiyah bir yansı gibi kaplansa,
Ozaman biter tablolar şiirler.
Ve şimdi siyah beyaz bir resmin önündeyim,
Dolaşık bir sorun gibi renklerin oyunu.