Eriyen sevdalı Şiiri - Sinan Bayram

Eriyorum şimdi sensiz ve sessiz
bana güneşe çık diyorlar
bilmiyorlar seni yani
bilseler seni
derler ki git yanına
ellerini ellerinden
gözlerini gözlerinden ayırma
anlatasım var seni
lakin ne zaman ki
seni anlatmak istesem
sözcükler içinde düğümleniyorum
çünkü biliyorum hiç bir söz
seni anlatmaya yetmez
birikiyorsun bende aşk diye
ben eksiliyorum her an sen diye
her şeyi boş vermişim
bilmem ki bu ne haldır
içmişim zehri ölmem
göz dikmişim ufuklara
yine de dirilmem
eriyorum acıları ezberleyerek
geçer evet böylesi de
ama gelip geçende ezip geçiyor
biliyor musun ölesim var
intiharları kuşanarak
umutsuzluk içinde değil
tüm acılara inat
umut içinde ölesim var
gönlümün mührü senken
geceyi gündüzle tutuşturasım var
hani ben eksik kaldım sensiz
sen gözyaşıyla alevlendirdin duyguları
ben ağlamayı beceremesem de
yürekten yandım cehennemi utandırırcasına
şimdi eriyorum biliyorum güneş faydasız
bana gerekli olan sensin
ben razıyım bu zindana ey sevdam
yeter ki sen gel sar beni
prangasız bırakma beni bu çilehanede
sen gülümsün hiç solmayan
bize gerekmez çorak toprak
gönlüm sana yuvadır
sen gönlüme mabet
gel gönül sayfama değsin gözlerin
hasret okusun bizi aşk diye
gönül doysun aşka nakış nakış sen diye
gel şafaklar seninle gelsin geceme
gözyaşlarım dinsin ansızın
gel yüreğim sensiz sığmaz zindana
vurma beni ıssız çöllere
gel aşkın güllerini sereyim önüne
ya da dur hiç gelme
beni gözyaşlarınla bir eyle yeter
dur gelme orda kal
beni yürek yangınınla bir eyle yeter
ben tutuşurum aşkın gözyaşlarıyla
hasret diye yüreğime sararken seni
kan kızılında okunur artık öykümüz
bitmeyen aşkın eriyen sevdalısı diye
bir damla acı bırakmadan sana
giderim gözlerin uğurlarken beni
cehennem yakmaya utanır belki
aşka yanan bu yüreğimizde
cennet olduğunu görünce